Son cümlelerdi daktilomda,hava garip hava soğuktu.Kalktım.Nasıl geçmişti vakit?tam olarak geçen neydi anlamadım yada.Pencereden baktım;karla gözgöze geldim.Bana inat yağ ama inatla bu iş yürümez defol dedim,umursamadı beni, yağmaya bembeyaz devam etti kar.Bir aydır yalnızdım bu evde ve tek konuştuğum ,pencerem ve televizyondaki şu saçma haber sunucusuydu,anlaşamıyorduk zaten onunlada.Peki ne zaman bulacaktım kendimi?Bulunacak birisi var mıydı yada?Merak ediyordum,başkaları gibi değil ama.Ben başkalarını merak etmedim hiç,hep kendimi merak ettim.Hayatta en çok kendimi tanımak istedim ama o da mümkün olmadı.
Kapıya doğru daldı gözlerim;belki bir aydır sadece ona bakıyordum.Gelirsin,geliceksin,gelmelisin umuduyla.Kapı sen olmuştu,ne de olsa sana açılacaktı.Ama gelmedin ve ben hiç açmadım kapılarımı.En büyük hatamdın aslında,en büyük hataların bileşkesinde en güzel şey doğuyordu;sen doğuyordun...sevmemeliydi bir insan başka bir insanı böyle;annesinden ailesinden tüm değerlerinden çok;sevmemeliydi. Sonra dedim hep ,sonra.Sen gibi,ama değil.Hep sonra...Konuşmazdın ya sen,hani beni öyle isterdin delice,devriktin ya cümlelerinde,işte ben onu hayata yansıttım,artık devriğim tüm cümlelerimle.Sensiz, öznesiz birazda tümcesiz kalmıştım, bunu anladım.
Bir çay koydum kendime,git dedim mutsuzluk,buyrun dedim hayaller;ama ne hayaller.Ben bile kurduklarıma inanamadım.Sıkıldım dedim.Kapı çaldı sanki,yada kulaklarım yine mi dalga geçiyorlardı benimle?Yoksa sen miydin?Uğraşmadım ihtimallerle,açmadım.Sesini duydum boşlukta,acaba dedim sen misin?Ama açmadım kapıyı.En büyük acıydı benimkisi,nerden geldiğini bilmiyordum çünkü;tüm mutluluklarım geçiyordu sırayla gözümden ve hatırlamaktı mutlulukları, en büyük acı...Soğuyordu odam,soğuyordu bedenim,anlam veremedim.
Bir ürperti geldi sanki daha soğuk bir odadaydım,üzerimden yorganımı almışlardı sanki ama daha aydınlıktı ve daha kalabalıktı bu sefer odam,hissedemedim.Sahi sen nerdeydin?Yoksa susuyor muydun bir köşeden bana bakarken?Konuşmazdın ya hani sen ben kokundan anlardım geldiğini,severdim bu huyunu,çünkü bilirdim ben, bizlere sevgilerini söyleyen kadınlar,aslında en az seven kadınlardır,söylemez bir anne çocuğuna onu sevdiğini gözleriyle sever kıyamaz ya hani.
Sende gözlerinle severdin beni,bende o gözleri deli gibi,sesli sesli...
Tüylerim diken diken olmuştu,hissedebiliyordum,ne kadar olmuştu vücudumu hissetmeyeli,garip geldi dedim kendi kendime içimden.Karardı ışıklar gün ortasında, akşam olmuştu sanki.Bitkin düşmüştüm.Hiç bir ses yoktu ve tuhaftır kalbimi de duymuyordum.Hissetmiyordum,aynadan kendime baktım son kez gibi,bembeyaz olmuştum ,kar bir boşluk bulmuş üzerime yağmıştı.Gözlerim artık bakmak istemediği kapıya son bir kez baktı,düşmüştüm yere gökten,göz kapaklarım çok ağırdı kaldıramıyordum.Vücudum beni bırakmıştı,salınmıştım,bir tek bir el,elimi tutan bir el vardı sanki.Rüya görüyordum seni,seni ruya...
Gözlerimi hafif araladım,dayanılmaz bir ağrı vardı vücudumda,hissediyordum.
Ellerimde tanıdık,özlenilen biri.Sendin.Ne oldu dedim,nerdeyiz?''3 gündür hastanedeyiz,bir kaza,bir kaza geçirmişsin'' dedin bana bakan o güzel gözlerden bir damla düşerken,çok korktum,seni yoğun bakıma kaldırdılar,ama şükür şimdi iyisin dedin,ellerimi daha şiddetli sıkarken.Seni gördüm dedim;şükür iyiyim.Baktın gözlerime öyle,sevi gibi; ben serumun etkisinde,yada senin...Gülümsedim,hemşire odaya girerken.Ellerin ellerimde,serumla;senle uykuya devam ettim...
"bu yazdigim ask degilse, ben hiç yazmadim....ya da hiç kimse asik olmadi..."
01.02.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder